به سبک "میخانه دگر جای من بی سر و پا نیست"
خونین شده محراب ز خون سر حیدر
بر سینه زند دختر او با دل مضطر
در پیش حسن، باده‌ی مستان ز سبو ریخت
ارکان هدایت به سر خلق فرو ریخت
غرق خون شده روی مهتاب
واژگون شده بین محراب
تا خانه، به دوشِ حسنش بین تب آمد
با دیدن او جان عقیله به لب آمد
شمشیر، چگونه سر کرار گشوده است
چون فاطمه رخسار علی زرد و کبود است
انگشتر حق، بی نگین شد
قنبرش نبود این چنین شد
زهرا به گمانم که شده موعد دیدار
راحت شدم آخر ز غم و غربت بسیار
خیبرشکنت را دمِ شمشیر کجا کشت؟!
بازوی کبودت وسط کوچه مرا کشت
شد صبح سپید فاطمه جان
حیدرت رسید فاطمه جان
محمد جواد شیرازی